فواید کود پتاس برای گوجه فرنگی

فواید کود پتاس برای گوجه فرنگی

دینامیک نیازهای تغذیه ای جذب نیتروژن و پتاسیم در ابتدا آهسته است اما در مراحل گلدهی به سرعت افزایش می یابد. پتاسیم در طول رشد میوه به اوج خود می رسد و جذب نیتروژن عمدتاً پس از تشکیل اولین میوه اتفاق می افتد.

فسفر (P) و مواد مغذی ثانویه، کلسیم و منیزیم، با نرخ نسبتاً ثابتی در طول چرخه زندگی گیاه گوجه فرنگی مورد نیاز هستند.

بیشترین جذب مواد مغذی در 8 تا 14 هفته اول رشد اتفاق می افتد و اوج دیگری پس از برداشت اولین میوه اتفاق می افتد. بنابراین، گیاه در اوایل فصل رشد با کاربردهای تکمیلی پس از مرحله شروع میوه به مصرف نیتروژن بالا نیاز دارد. زمانی که نیتروژن از طریق سیستم آبیاری قطره ای در زیر مالچ های پلی اتیلن (زیر پلاستیک) اعمال شود، راندمان استفاده از N بهبود یافته و عملکرد بیشتر حاصل می شود. حداقل 50 درصد از کل نیتروژن باید به صورت نیترات-نیتروژن (^–NO₃) اعمال شود.

رایج ترین ماده مغذی موجود در گیاه و میوه گوجه فرنگی توسعه یافته پتاسیم است و به دنبال آن نیتروژن (N) و کلسیم (Ca) قرار دارند.

پتاسیم (K)

به منظور اطمینان از سطوح بهینه پتاسیم در همه اندام های اصلی، عمدتاً به دلیل نقش کلیدی K در گوجه فرنگی و یکی از بهترین کود برای گوجه فرنگی است که باید مقادیر زیادی پتاسیم به محصول داده شود:

1. متعادل کردن بارهای الکتریکی منفی در گیاه

به عنوان یک کاتیون، ⁺K کاتیون غالب است که بارهای منفی آنیون های آلی و معدنی را متعادل می کند. بنابراین غلظت بالای پتاسیم برای این منظور در سلول ها مورد نیاز است.

2. تنظیم فرآیندهای متابولیک در سلول ها

عملکرد اصلی در فعال کردن آنزیم ها است – سنتز پروتئین، قند، نشاسته و غیره (بیش از 60 آنزیم). همچنین، تثبیت pH در سلول در 7 – 8، عبور از غشاها، متعادل کردن پروتون ها در طول فرآیند فتوسنتز.

3. تنظیم فشار اسمزی

تنظیم تورگور گیاه، به ویژه در سلول های نگهبان روزنه.

در آبکش (بافتی که آب را می کشد)، پتاسیم به فشار اسمزی کمک می کند و از طریق آن مواد متابولیک را از “منبع” به “غرق” (از برگ به میوه و برای پرورش ریشه ها) منتقل می کند. این سهم پتاسیم باعث افزایش ماده خشک و محتوای قند در میوه و همچنین افزایش تورگ میوه ها و در نتیجه افزایش ماندگاری میوه ها می شود.

علاوه بر این، پتاسیم که از بهترین کود برای گوجه فرنگی است دارای عملکردهای فیزیولوژیکی مهم زیر است:

مقاومت در برابر پژمردگی را بهبود می بخشد.
مقاومت در برابر ویروس های باکتریایی، نماتدها و پاتوژن های قارچی را افزایش می دهد.
بروز اختلالات رنگی و پوسیدگی انتهای شکوفه را کاهش می دهد.
میزان مواد جامد میوه را افزایش می دهد.
طعم را بهبود می بخشد.